นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
450
ผู้เข้าชมเดือนนี้
4
ผู้เข้าชมรวม
450
หมวด : แฟนฟิคเกาหลี
อัปเดตล่าสุด : 7 ส.ค. 61 / 23:40 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
เปิดทิ้งไว้ ว่างๆจะมาแปลครับ
https://archiveofourown.org/works/13949067?view_adult=true
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ว่าะรู้ัว็สายไปเสียแล้ว แยอวริให้ีว่านี้่อนที่ะมาอยู่ที่อพาเม้นท์นี้
้วยวามที่แยอเป็นนัศึษาะศิลป์ เ้ามาเรียนในเมือให่ มีเหรอที่เธอไม่รับเอาไว้ เมื่อมีนมาเสนออพาเม้นท์ใลาเมือโล ห้อ่อน้าี เฟอร์นิเอร์รบ แน่นอนอยู่แล้วว่าเธอ้อเอา
เ้าออพาเม้นท์เือนแยอไว้แล้ว ่อนวันที่เธอะย้ายเ้ามาอยู่ ว่านที่เยมาเ่าอยู่น่อนๆ บอว่าที่อพาเม้นท์นี้มีผีสิ เพราะเ่นนั้นเลยทำให้่าเ่าห้อนี้ถูมา
แยอรู้สึำาำเือนที่ไ้ฟัมา เพราะัวเธอเอนั้นไม่เื่อในเรื่อพวนี้อยู่แล้ว แ่เสียลือเสียเล่าอ้าแ่นี้ทำอะไรเธอไม่ไ้หรอ
แม้ะหนัใ แ่เา็ยื่นุแให้ับแยอ
เมื่อไุ้แมา แยอ็แบ้าวอที่เธอนมาึ้นบันไ นเ้าห้อ
เมื่อเธอน้าวอมาอไว้ในห้อเสร็แล้ว ้วยวามเหนื่อยล้า แยอเินเ้ารัวเิมน้ำใส่แ้ว พร้อมับิถึำเือนอเ้าอห้อ แล้ว็ำับวามมายอ่าวลือ
"ถ้าในห้อนี้มีผีริอ่ะ" แยอะโนเรียอย่าำัน "โผล่มาไ้นะ ันยินีเอ"
"เธอไม่วรอยู่ที่นี่"
เสียัมาา้าหลัทำให้แยอหัวัวไปมอามเสีย แล้วเธอ็ไ้เห็นผู้หินนึนั่อยู่บนโฟาหันหลัให้เธออยู่
วามิแรที่เ้ามาในหัวเลยือ นรหน้าเธอแอบเ้ามาในห้ออนเธอไม่รู้สึัวแน่ๆ แ่อีในึเธอ็แอบิว่า หรือว่าเธอวรเื่อำเือนันแน่นะ
"เอ่อ... หวัี?" แยอส่เสียทั แ่หิสาวรหน้าไม่มีารอบสนอใๆ "ฮัลโหล เฮ้ ือนี่เป็นห้อันนะ ันิว่าเธอวรเธอออไปนะ"
"ือ ะบออะไรให้นะ ันอยู่ที่นี่มา่อนเธอ เพราะะนั้นห้อนี้เป็นอัน" หิสาวพูึ้น และหันหน้ามาทาแยอในที่สุ โอ้โห...
ร่าายอผู้หิรหน้า เธอไม่ไ้าฝาไปแน่ๆ แ่ร่าายอผู้หิรหน้าลับโปร่แส าอเธอ็ูไร้ีวิีวาหมอหม่น
แ่ถึอย่านั้นแยอ็ะลึมาว่า ับวามสวยอผู้หิรหน้า ผู้ยุ่สั้นสีบลอน์ าม และที่มยิ่ไปว่านั้น สันรามอเธอ ทุสิ่ทุอย่าูน่าหลใหล ถึแม้ะโปร่แส...
แ่้วยวามื้อึอแยอ เธอไม่ยอมยห้อนี้ให้แน่ๆ เธอยัไหล่แบบไม่แร์ "ั้นัน็มาเป็นรูมเมทเธอละัน"
วิาหิสาวมอแยอั้แ่หัวรเท้า้วยสายาที่ไร้ีวิีวานั้น ่อนะหัวเราะออมาเบาๆ "เธอแปลีนะ เทียบับน่อนๆ"
"แปล? ัน็มีื่อนะรู้มั้ย แ--ย-อ- แยอ" นัวเล็ว่าเล่นมุแล้ลับไป ทำให้วิาหิสาวที่มีใบหน้าเย็นาในอนแรยิ้มออ
มันแปลเหลือเิน ทั้ๆที่รหน้าเธอเป็นวิาอนที่ายไปแล้ว แ่เธอลับรู้สึสบายใับัวนอนรหน้า
"เอาเป็นว่า ็ยินที่ไ้รู้ั... แยอ" วิาหิสาวรหน้ามอไปทาอื่นพร้อมับถอนหายใ เหมือนเธอะูผิหวัับอะไรบาอย่า
แยอมวิ้วอย่าสสัยว่าเธอทำอะไรที่ไม่วรทำไปหรือเปล่า?
แ่ไม่นาน วิาหิสาว็หันมามอแยอพร้อมับรอยยิ้ม "เอาเป็นว่าันะหลอเธอให้น้อยละัน โอเมั้ย"
"ันให้เธอูทีวีไ้ แ่ไม่มาหลอันเลย ไ้มั้ยละ" แยอพูิลพร้อมับเินไปที่ทาเ้าที่เธอวาออเอาไว้ ยทีวีมาวาไว้บนั้นเปล่าๆลาห้อและเสียบปลั๊มัน "ถ้าเธอมาหลอแบบปิๆเปิๆไฟใส่ ่าไฟมันะแพ"
วิาสาวหัวเราะับมุลอแยอ "อาๆ เอาแบบนั้น็ไ้ ันำไม่ไ้แล้วเนี้ยว่าูทีวีรั้ล่าสุอนไหน"
"ั้นมีแผ่นีีีรี่ย์เ่าๆอยู่ ูแล้วผ๊อย่าเธอน่าะอบ" แยอเินไปหยิบล่อใส่ีีที่เธอบอ
พอรู้สึัวอีทีเธอ็รู้สึแปลๆ ที่ัวเอมาพูหยอล้อับวิาเหมือนปิ ถ้าเธอพูอะไรไม่ีออไป อาะโน่าอนเธอหลับอยู่ะทำยัไ?
เยี่ยมไปเลยแยอ วนประสาทไ้แม้ระทั่ผี...
วิาสาวยิ้มเล็ๆ ่อนะเินไปทาห้อรัว
"ันะปล่อยให้เธอัห้ออย่าสบสุไป่อนละัน เสร็แล้วัน่อยมาูทีวี"
พูเสร็วิารหน้าแยอ็เินหายเ้าไปในำแพ ปล่อยให้แยออยู่ามลำพัในห้อนเียว
มาเออะไรวะเนี้ย
--
แยอหอบเหนื่อยาารั้าวอเ้าห้อ อนนี้เธอพับลัระาษอันสุท้ายมัรวมเ็บไว้หน้าประู โีที่เธอาร์แบลำโพบลูทูธไว้ เพราะถ้าไม่มีอะไรฟัระหว่ารื้ออ เธอไ้เบื่อายแน่
ในระหว่าที่แยอรื้อออยู่นั้น เธอรู้สึไ้ว่าวิาสาวแอบมอเธออยู่าที่ไหนัแห่ พอเธอรู้สึัวและหันไปมอ วิาสาวะหายัวไป่อนที่พวเธอะไ้สบาันเสียอี
นึแล้ว็รู้สึลี ส่วนนึเพราะเธอถูแอบมอโยวิาที่สิอยู่ในอพาเม้น อีส่วนเพราะเธอไ้รู้ว่าวิาัวนี้็ี้อายเหมือนันแฮะ
หลัารื้อ้าวอเสร็เรียบร้อย เธอทิ้ัวลบนโฟา เปิทีวี และะโนเรีย "เห้ ออมาไ้แล้ว"
ทันทีที่แยอพูบ วิาสาว็ปราัวออมานั่อยู่บนโฟาัวเียวับแยอ และมีท่านั่เหมือนับแยอเป๊ะ เห็นท่าทาอวิาสาวรหน้า ทำให้แยอหัวเราะออมา เพราะถึะายไปแล้ว แ่วิานนี้็ยัมีท่าทีนั่ที่สบายเหลือเิน
"มีปัหาหรือไ" วิาสาวอบโ้ับารหัวเราะอแยอ
"เปล่าๆ ฮ่าๆ" แยออบ ี้ไปที่ท่าทาารนั่อนรหน้า "แ่อบบุลิเธอีอ่ะ ันว่าเราสอน็ล้ายๆันีนะ"
วิาสาวยัสสัยับท่าทีอแยอ แ่็ูผ่อนลายึ้น
สายาอทัู้่อนนี้้อไปยัทีวี้าหน้า แ่ในหัวอแยออนนี้ไม่ไ้สนใสิ่ที่อยู่รหน้าเลยแม้แ่น้อย ในหัวอเธออนนี้มีแ่ำถามที่อยาะถามเ็มไปหม
และวิาสาว็รู้ เธอพ่นลมหายใออมา่อนะพูออมา "ถามมาเหอะ"
"ห๊ะ!?" แยอพึ่หลุออมาาวามิัวเอ เพราะำพูออีน สิ่ที่แยออยาถามมันมีมามายไปหมนไม่รู้เธอะถามอะไร่อนี
"ันรู้ ว่าเธอมีำถาม ถามมาเหอะ"
แยอิอยู่ในหัวว่าะถามว่าอะไรี ทำไมเธอมาอยู่ที่นี้? เิอะไรึ้นับเธอ? และอีมามาย
แ่มีอยู่ำถามนึที่เธออยารู้มาที่สุ และสุท้ายเธอ็เลือที่ะถาม
"เธอื่ออะไร?"
วิาสาวูแปลใับำถาม เพราะเธอนึว่าแยอะถามำถามอื่น
"เธอยารู้ื่อ... อันเหรอ?" วิาสาวถามย้ำ
"็ใ่อ่ะสิ ไหนๆเรา็้ออยู่้วยันแล้วอ่ะ ะให้ันเรียเธอว่าอะไร วิา? ไอ้โพลเอไส์? ี้หรอ"
วิาสาวำับำพูอแยอ นิ้วมือเี่ยผมอัวเอ
"อืม... มัน็ริอเธอ แ่ือมัน..." วิาสาวิอยู่นาน แ่สุท้ายเธอ็หันไปมอแยอ ูสอนิ้ว
"ัน ยูอยอน ไอ้ผีโพลเอไส์"
แยอหัวเราะอย่าพอใับารแนะนำัวออยอนและรอยยิ้มออยอนอนแนะนำัว
มัน็แปลีนะ มีเพื่อนเป็นผี แ่แยอ็ไม่ว่ายัไ เพราะอยอน็ูะอบมุลโ่ๆอเธอเหมือนที่เธออบ
--
ผ่านพ้นไปหนึ่สัปาห์ เ้าออพาเม้นท์เ้ามาถามไถ่แยอ ว่ารู้สึยัไับที่อยู่
แยอสัเไ้ถึวามัวลใอเ้าอ
แยอ็อบลับไปอย่าร่าเริว่า ไม่มีอะไรหรอ ทุอย่าีหม ่อนะเินทาไปเรียน
--
"เราเป็นเพื่อนันใ่มะ" แยอถามทันทีที่ลับมาาโรเรียน โยที่เนื้อัวเสื้อผ้าเลอะไป้วยสีหลาสีาารวารูป
อยอนละสายาาหนัสือที่เธอำลัอ่านอยู่ึ้นมามอแยอ้วยสายาที่เ็มไป้วยวามสสัยในำถามอแยอ
"อยาะพูอะไร็พูมาเลยีว่า ู็รู้ว่าเธออยาไ้อะไรบาอย่า" อยอนพูเสร็็ลับไปอ่านหนัสือ่อามเิม
"ืออนเนี้ย เธอมาอยู่ใ้้าวออันฟรีๆถูมะ ละอนนี้ัน็ยัไม่เรียหมอผีมาไล่เธอไป แบบนี้แสว่าเธอ"ิหนี้"ันถูป่ะ" แยอพูในะที่หยิบนมาห้อรัวแล้วเินมานั่ฝั่ร้ามอยอน
อยอนถอนหายให่ยาว่อนะั่นหนัสือหน้าที่เธออ่าน้าไว้่ รอามอไปยัแยอ
"ือเธออยาใ้ให้ันทำอะไร บอมาเลยีว่า"
"ไม่ใ่อย่านั้นน" แยอทำหน้าบึ้ใส่ และมันูน่ารันทำให้อยอนหน้าแ (ผี็หน้าแไ้แฮะ) "ิะว่าเธอ่วยัน เรา็ะอยู่้วยันไ้นานึ้น เพราะันะยัมีเินเ่าที่นี้่อละัน"
อยอนิามที่แยอบอ เอาหนัสือวาไว้บนโ๊ะ และหันไปทาแยอ
"ว่ามาเลย ันฟัอยู่"
"สนใไปหลอเ้าออพาเม้นท์ ทำให้เาล่าเ่าให้ันมั้ย" แยอพู้อเสนอทีู่โหร้ายออมา ทั้ๆที่ยัทำหน้าาใสื่อ มือหยิบนมาห่อึ้นมาเี้ยว
อยอนไ้ยินำอเพี้ยนๆแบบนั้นถึับอ้าปา้า แ่ไม่นาน็ยิ้มริ้มเพราะสนใทำำอเพี้ยนๆนั้นเหมือนัน
"สรุปืออยาให้ันไปแล้เ้าอที่? ูเหมือนันะประเมินเธอ่ำไปริๆ น แยอ"
"หืม เียวนะ เธอรู้ื่อเ็มันไ้ไ?" แยอเอียอถาม้วยวามสสัย
"็ันิแห่อยู่ที่นี้ อนเธอออไปนู้นนี้ ัน็้น้าวอเธอมาูเล่นอนเบื่อ" อยอนอบ ยัไหล่อย่าไม่สนใ
ามริถ้านที่อยู่รหน้าแยอเป็นนปิ แยอโรธมา แ่นรหน้าไม่ใ่น เธอเลยไ้แ่ยัไหล่ยอมปล่อยเลยามเลย
"แล้วสรุปเธอะให้ันทำอะไร ถ้าให้ันทำอะไรแบบ มีเลือออมาารนู้นรนี้ น่าะไม่ไ้นะ แ่ถ้าอยาให้ลอ็ะลอให้"
"โอ้ย ไม่้อนานั้น็ไ้มะ ันไม่อยามาามเ็ทำวามสะอาทีหลั" แยอทำหน้าเบ้ทันทีที่นึสภาพห้อเธอเ็มไป้วยเลือ "ำที่ันบอไ้ป่ะ ว่าถ้าเธอมาเปิปิไฟเล่น มันะเปลือ่าไฟอ่ะ"
อยอนรู้ทันทีว่าแผนอแยอืออะไร เธอหัวเราะอย่าอารม์ีเพราะถูในแผนอแยอ "สรุปือเธอะโ่าไฟ ถูมะ เอาิ"
หลัานั้นทัู้่็วาแผน่ายๆเพื่อหลอเ้าอที่ ึู่ๆแล้วน่าะไม่ยา เพราะผู้ายนนั้น แ่เอ่ยปาพูถึ่าวลือยัลัวนัวสั่นเลย
--
เมื่อลมือทำามแผน พอเ้าอที่มาเห็นไฟที่เปิๆปิๆเอไ้็ถึับสิแ เรียไ้ว่าอีนินึะี่ราแน่ๆ แยอเห็นสภาพอย่านั้น ถึับ้อัริมฝีปาัวเอเพื่อลั้นำ
เ้าอที่รับปาทันทีว่าแยอไม่้อ่าย่าไฟอี่อไป อแ่เาไม่้อมาที่ห้อนี้อี แน่นอนว่าแยออบลทันที
เมื่อเ้าอที่ออไปเรียบร้อย แยอับอยอน หลัาลั้นำมานาน หัวเราะออมาเสียั นน้ำาไหล ลอยินีันสอนับแผนที่สำเร็ลุล่วไป
--
"ปิอนลาืนเธอทำอะไรหรอ?"
แยอถามอยอนที่อนนี้ำลันั่พิระในห้อนอนอเธอในมือถือหนัสือ อยอนไ้ยินำถาม็ปิหนัสือที่อ่าน พร้อมับยัไหล่
"็หาอะไรทำไปเรื่อย เพราะัน็ไม่ำเป็น้อนอนอยู่แล้ว" อยอนะพู่อ แ่็ลับมาิถึสิ่ที่ัวเอพู "เอาริๆัน็ไม่รู้นะ ว่าันหลับไ้หรือเปล่า ไม่เยลอเลย"
"อ่อ..." แยออบรับับสิ่ใหม่ที่เธอไ้รู้ เินไปนั่บนโฟาับอยอน
อนนี้็ผ่านมาเือนนึแล้วที่เธอมาใ้ีวิอยู่ับอยอน น่าแปลใที่ยิ่เธออยู่เธอยิ่รู้สึสบายใที่ไ้อยู่ับอยอน
มีเพียอย่าเียวที่วนใเธออยู่ือ เธอแทบะไม่รู้อะไรเี่ยวับอยอนเลย รัน้ามับอยอนที่รู้ัเธอีแทบทุอย่า
"ันถามอะไรหน่อยไ้มั้ย?" แยอถาม ยาึ้นมาอไว้ เอียอมอไปทาอยอน
อยอนลัเลอยู่พันึ่อนะพยัหน้า เพราะถึแม้ว่าพวเธอะเป็นเพื่อนันแล้ว แ่็มีบาอย่าที่เธอไม่อยาที่ะให้แยอไ้รู้
"เธออายุเท่าไรหรอ อนที่เธอ..."
"ยี่สิบเอ็" อยอนยิ้มอบสั้นๆให้แยอ
"อ่อ... ยัี้ัน้อเรียเธอว่า พี่อยอน อ่ะิ" แยอแหย่อยอนเล่น และารที่โนเรียว่าพี่ ทำให้อยอนเินแปลๆ
แยอำับท่าทาออยอน เธอไม่แปลใเลยถ้าเพื่อนบ้านะิว่าเธอเป็นบ้า เพราะเธออยู่นเียว แ่ลับพูุยหัวเราะับใร็ไม่รู้
"แล้วอะไรที่ทำให้เธอมาอยู่โลหรอ" แยอถาม่อ
"็... หลายๆอย่าละมั้" อยอนหลบหน้าแยอ
แยอรู้ัวทันทีว่าเผลอไปถามำถามที่เธอไม่วรถาม และพยายามเปลี่ยนเรื่อุยทันที
"แล้ว... เธออบทำอะไรหรอ" แยอเปลี่ยนหัว้อ และเธอเห็นไ้เลยว่าอนนี้อยอนเริ่มผ่อนลายึ้น
"็... ันเยไปร้อาราโอเะับเพื่อน" อยอนอบอย่าเินๆ "นายอนับีฮโย เพื่อนอันน่ะ อบลาันออไปร้อาราโอเะ หาอินแล้ว็แหปาร้อเพล" อยอนหัวเราะเบาๆเมื่อนึถึเรื่อราวในอี
แยอเห็นรอยยิ้มออยอนในเวลานี้ทำให้ใเธอเ้นแปลๆ
"แล้วเธอละ อบทำอะไร?" อยอนหันหน้าไปถามแยอ้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มอบอุ่น "ันรู้ัแ่เธอที่อยู่้าในนี้ นแยอ ที่อยู่้านอเป็นนแบบไหนหรอ?"
"นเสพิศิลปะมั้" แยอพูิล ทำให้อยอนำับำอบทื่อๆอเธอ "ันไม่ไ้พูเล่นนะ!" แยอโวยวายใส่ แ่็หัวเราะามไป้วย "โมโมะับื่อวีอบทัันลอเลยว่า ัวันะมีสีเปื้อนลอ"
"พวเาเป็นเพื่อนเธอหรอ? ันเยไ้ยินอนเธอุยับโมโมะ ูเป็นนที่น่าสนใีนะ"
"็ถ้าเอานาฟ้าับะเพราะ้ามาผสมัน นั้นแหละ โมโมะ" แยอำเมื่อเธออธิบายถึเพื่อนอเธอให้อยอนฟั "ส่วนื่อวี็ ปิะเียบลอเวลาเลยแหละ แ่เธอเป็นนที่สวยที่สุเท่าที่ันเยเอมาเลย"
"ูเธอะ 'อบ' เพื่อนอเธอมานะ" อยอนแหย่แยอเล่น
"โอ้ย อย่าเลย ไม่อยาสร้าวามร้าวาน ฮ่าๆๆๆๆ" แยอพูไปำไป อยอนำลัเอ่ยปาถามว่าที่แยอพูหมายถึอะไร แ่่อนะเปิปาถาม เธอ็นึไ้ ว่าแยอหมายถึอะไร
"โอ้วววว" อยอนลาเสียยาว แยอหัวเราะมาว่าเิมเมื่อเห็นว่าอยอนเ้าใในสิ่ที่เธอพูไป
"็ใ่แหละ ันรัทัู้่เลย แ่ไม่ไ้ะไปแทรระหว่าลาู่รัอ่ะนะ" อยอนพยัหน้าเ้าใในสิ่ที่แยอพู แล้ว็ไ้แ่สสัยว่าเพื่อนอเธอ นายอนับีฮโย ็อบันรึเปล่านะ
"อบุนะ" อยอนพูออมา ทำให้แยอเลิิ้วสสัยำอบุที่อยู่ๆ็ออมาาปานรหน้า
อยอนสูหายใเ้าลึ นิ้วมือเี่ยผมอย่าลัเลในสิ่ที่ะพู่อ
"ือ... ่อนหน้านี้ันเยโผล่ออไปให้นเห็นสอน พวเาลัวันันหม แ่เธอ เธอไม่เหมือนนอื่น เธอทำเหมือนันเป็นนปินนึ"
"ไม่เหมือนนอื่น..." แยอิามสิ่ที่อยอนพู ินนาารไม่ออเลยว่า่อนหน้าที่อยอนะมาเอเธอ อยอน้อผ่านอะไรมาบ้า
ในใแยออยาะพูปลอบใอยอน แ่หลัาอยู่ันมาเือนนึ เธอรู้ ว่าารปลอบแบบนั้นไม่่วยให้อีนสบายใึ้น
"็บอแล้วไว่า ันื่อแยอ" แยอพูิล เป็นประโยเียวับอนที่เธอพึ่มาเออยอนวันแร
อยอนหัวเราะออมาับำพูอแยอ
ถึะผ่านไปหนึ่เือน แ่ำพูเหมือนอนนั้นเลย
แยอหัวเราะไปเธอ รู้สึอุ่นใ เพราะเธอรู้สึไ้ว่า อยอนไม่ไ้มอเธอเป็นแ่มนุษย์นนึ แ่เป็นเพื่อนอเธอ
--
ึ
แยอถึับสะุ้ เมื่ออยู่ๆ็มีมือฟาลมาที่โ๊ะที่เธอำลันั่อยู่ ินสอปาาทั้หลายอเธอบนโ๊ะถึับระเ็นระายไปทั่วโ๊ะาำแหน่เิมที่เป็นระเบียบอมัน นัวเล็เยหน้ามอหาเ้าอฝ่ามือ เ้าอมือนั้นือ าฮยอน เพื่อนสนิทอเธอนั้นเอ
"สารภาพมาะีๆ" าฮยอนพู้วยน่ำเสียึ่ๆะเป็นำสั่
"สารภาพอะไร?" แยอถามลับ สสัยว่าาฮยอน้อารอะไราเธอ
าฮยอนเินมานั่้าๆแยอ
"รู้ัวป่ะ ่วนี้แูมีวามสุมาผิปิอ่ะ มีอะไรีๆเิึ้นบอมาะีๆ" าฮยอน้อมอเ้าไปในาอแยออย่า้อาร้นหาำอบ นแยอถึับเินนหน้าแ
อนนี้็ล่วมาหเือนแล้วั้แ่ที่เธอไ้เออยอน และแยอ็รู้สึ... แปลๆ อยอนเป็นเพื่อนที่ี แ่บาทีเธอ็โหัวเอไม่ไ้เลยว่าเธอ็แอบมอเธอบ่อยๆ...
าฮยอนีนิ้วไปมารหน้าแยอเพราะอนนี้แยอไ้เหม่อไปับินนาารอัวเอเรียบร้อย "เห้ๆ มัวเหม่ออะไรอยู่เนี้ย"
แยอหน้าแมาึ้นไปอี เมื่อรู้ัวว่าเธอำลัิถึอะไรอยู่ "... อโทษที ำลัิอะไรเพลินๆน่ะ"
"ิเรื่ออะไรอยู่?" าฮยอนถามย้ำ "ปิแ็อยู่แ่ในอพาเม้นท์นิ"
แยออบไม่ถู เพราะเธอ็ไม่อยาโหเพื่อนสนิทอเธอ แ่เธอ็ไม่รู้ะบอวามริับาฮยอนยัไเรื่อเพื่อนสนิทนใหม่อเธอที่อพาเม้นท์
"เอาริิ นี่แมีแฟนเหรอ!?"
แยอเบิาว้าเมื่อเพื่อนอเธออยู่ๆ็สรุปไปเรื่อยอย่านั้น เธอส่ายหน้าอย่าแรเป็นารปิเสธ แ่าฮยอนไม่เื่อ
"ทำไมแไม่บอันอ่ะ ใรอ่ะ? น่ารัเปล่า?"
"่อนอื่นเลย ันยัไม่มีแฟนัหน่อย" แยอพูระิบๆปรามให้าฮยอนหยุะโะเรียวามสนใานอื่นๆในห้อ "แล้วอีอย่า น่ารั? เธอิว่าันะบับผู้หิเรอะ"
"โธ่ๆ อย่าแอ่ะนะะอบผู้าย" าฮยอนพูอย่าริั หลัานั้นทัู้่็หัวเราะ้วยันเพราะเห็น้วยับำพูนั้น
"อืม เอาริๆแ็พูไม่ผิหรอ" แยอพูหลัาที่หัวเราะเสร็
ทัู้่เียบไปสัพั ่อนที่าฮยอนะเอาหัวบไหล่แยอ
"ัวันแะพาพวเราไปเอ นๆนั้น อแใ่มั้ย ทั้ื่อวีแล้ว็โมโมะ้วย"
แยอัปาัวเอ ไม่ใ่ว่าเธอไม่อยาแนะนำอยอนให้เพื่อนๆอเธอรู้ั แ่ว่าเธอทำไม่ไ้ แ่เพื่อไม้ให้เพื่อนอเธอรู้สึผิสัเ เธอเอาหัวบลไปบนหัวอาฮยอน
"อืม ัวันนึ"
--
"เธออยาทำอะไรหรอ แบบ... อนที่เธอยัมีีวิอยู่อ่ะ" เ้าวันนึ แยอถามำถามับอยอน แยอหลบาอยอนเมื่อถามำถามออไป
อยอนเอียอสสัย
"ทำไมเธออบทำัวแปลๆเรื่อยเลย เวลาถามอะไรเี่ยวับัน" อยอนแวำๆ แ่แยอไม่ไ้ำ้วย เธอมััวลใเสมอเวลาที่เธอถามเรื่อเี่ยวับีวิออยอน เพราะเธอลัวะไปถามำถามที่ไม่วรถามเ้า
"็ัน... ไม่อยาละลาบละล้วเรื่อส่วนัวอเธอ" แยอบอไปามริ สายา้มมอไปยัััวเอ
อยอนไ้ฟัเหุผล็รู้สึโอนอ่อนึ้น เอิ้อมมือไปพยายามะับมืออแยอ แ่็พึ่รู้ัวว่า เธอไม่สามารถแะ้อแยอไ้ เธอเลยึมือลับ
"แ" อยอนส่เสียเรียวามสนใาแยอ แยอรู้สึแปลๆับื่อเล่นใหม่ที่เพื่อนอเธอพึ่ั้ให้
เธอเยหน้าึ้นมา้าๆ สบาับาหร่ามัวออีนที่แ่ละวันที่ผ่านไป มัน่าูอบอุ่นึ้นเรื่อยๆ อยอนส่ยิ้มให้แยอ
ยิ้มนั้นทำให้ใอแยอปั่นป่วนอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน
"เธอเป็นนที่ีที่สุเท่าที่ันเยพบเลยรู้มั้ย ทั้อนที่ันยัมีีวิ และอนที่ันายไปแล้ว" อยอนบอแยอ้วยน้ำเสียที่ทำให้หัวใอแยอแทบะละลาย "เพราะะนั้น เธอไม่้อัวลอะไรเี่ยวับันแล้ว รู้มั้ย"
"อื้อ" แยออบเบาๆ ปายัหุบยิ้มไม่ไ้
อยอนทำหน้าพึพอใับำอบอแยอ แ่เมื่อนึย้อนไปยัำถามอแยอ เธอลับรู้สึเินอาย "ส่วนเรื่อำถามนั้น... ือัน... ันอยาเป็น่าถ่ายรูปมาลอเลย"
"ริเหรอ! โรเท่เลยอ่ะ"
"เธอิยัั้นหรอ" อยอนมอเินๆลับไปทาแยอ
"ริๆ" แยอยิ้ม "ถ่ายรูปอ่ะ ใรๆ็ทำไ้ แ่ถ่ายรูปให้ออมาีอ่ะ ้อใ้วามสามารถมาเลยนะ"
แยออายมาึ้นไปอีับำพูอแยอ นิ้วมือเี่ยผมแ้เิน "ันไม่ไ้เ่อะไรนานั้นหรอ... ็แ่อบถ่ายนู้นถ่ายนี่ไปเรื่อย"
เมื่อเธอพู อยอน็เหมือนะำเรื่อในอีไ้ สายาเบิว้าับวามทรำที่เธอพึ่นึออ "ันิว่า... ล่อใส่รูปอันอยู่ใ้พื้น รนั้น"
แยอวิ่ไปหยิบอุปร์ในารแะพื้นห้อทันที และไม่รอ้าเธอลมือแะพื้นห้อในุที่อยอนี้ให้เธอูทันที
เมื่อพื้นห้อถูรื้อออไปแล้ว แยอเห็นเหมือนเป็นล่อใส่รอเท้าอยู่้าในนั้น เธอหยิบมันออมาและเินไปนั่บนโฟา
"แ่เียวนะ..." ่อนที่แยอะไ้ลมือเปิล่อนั้น เธอหันไปมออยอน "เธอให้ันเปิมันไ้ใ่มั้ย?"
"แ" อยอนเรียแยอ "ันบอแล้วว่าันเื่อใเธอ เปิเลย"
แยอยิ้มให้ับำอนุาออยอน เธอเปิล่อรหน้าเธอ ้าในมีรูปภาพมามาย ทั้รูปโพลารอย์ ทั้รูปที่ปริ้นท์ออมา เธอหยิบมันออมาูอย่าั้ใ ั้ใูรายละเอียในทุๆรูป มีหลายๆรูปที่เป็นรูปวิวทิวทัศน์อสิ่แวล้อมและรูปอึในเมือ ทั้หมนั้นมันสวยมา
แยอยิ้มเมื่อไ้เห็นรูปอผู้หิสอนที่มัะโผล่มาในหลายๆรูปที่เธอู เธอหยิบรูปนึนมาู
"สอนนี้ือนายอนับีฮโยหรอ?" แยอถาม้วยเสียหัวเราะ รูปที่เธอูึ้นมาเป็นรูปอผู้หิสอนับมือันำลัเินมาหาล้อ บนหน้าเ็มไป้วยรอยยิ้ม นนึมีผมสีน้ำาลอ่อนยาวเลยบ่าลมานิหน่อย อีนที่ับมือเธอผมเือบะำสนิท ไว้หน้ามือลมาเือบถึา
อยอนมอไปที่รูปพวนั้น้วยรอยยิ้มและวามรู้สึิถึ วามทรำทั้หลายในอีำลัย้อนลับมาหาเธอ "ันไม่นึเลย ว่าะไ้เห็นหน้าพวเาอี" อยอนพู้วยน้ำเสียที่เ็มไป้วยวามโหยหา
"เธอิถึพวเามั้ย?" แยอถาม มือยัไลู่รูปภาพ
"ทุวันเลย" อยอนอบ "แ่มีเธออยู่้วย มัน็ีึ้น"
แยอหน้าแร่ำาำพูออยอน ไอลบเลื่อนวามเินในะที่ยัไลู่รูปภาพไปเรื่อยๆ หัวใเธอเ้นแรเมื่อเธอเอรูปภาพออยอนอนที่เธอยัมีีวิอยู่ ผมสีแสั้น วาสีน้ำาลที่เ็มไป้วยีวิีวาและวามรั
เธอเยมีวามหวัที่ว่าสัวันเธอะไ้เห็นอยอนอนที่ยัมีีวิอยู่ รูปๆนี้ไ้ทำให้วามฝันอเธอเป็นริ
"ันอเ็บรูปนี้ไว้ไ้มั้ย" แยอเยหน้าึ้นมาถามอยอน อยอนพนัหน้า
แยอยิ้ม่อนะเอารูปนั้นใส่เ้าไปในระเป๋าอเธอ แล้วหันมาสนใรูปภาพใบอื่นๆ่อ
แยอไลู่มาเอรูปๆนึ ที่ทำให้รู้สึสสัยมา
"นนี้ือใรหรอ?" แยอถาม ยิ่นรูปใบนั้นไปทาอยอน
อยอนยิ้มอ่อนๆ เมื่อเธอไ้มอรูปใบนั้น บรรยาาศรอบๆเปลี่ยนไป
"ไม่ใ่นสำัอะไรหรอ" อยอนอบ้วยน้ำเสียไร้ึ่อารม์ "นี้็ะสายมาแล้ว เียวเธอะไปทำานสายเอานะ"
"อ อื้อ โอเ" แยอพูะุะั สายามอไปที่อยอนที่อนนี้ำลัเินหายไปในำแพ ่อนะมอลมาที่รูป
ในรูปเป็นรูปออยอนที่ำลัโอบไหล่ผู้ายอีน สีหน้าูมีวามสุมา แู่รูป็รู้ว่านในรูปนี้เป็นนที่สำัมานนึในีวิออยอน
มันเิอะไรึ้นับอยอนและผู้ายนนี้ันแน่นะ?
--
ารทำานที่ร้านายอุปร์ารวารูป่าน่าเบื่อมาสำหรับแยอ แ่้วยวามว่านั้นทำให้แยอมีเวลาในาริถึเวลา่วเ้าอเธอและอยอน เมื่อเธอเอารูปใบนั้นให้อยอนู บรรยาาศรอบๆ็ไม่เหมือนเิม ในใเธออนนี้รู้สึผิที่เผลอเอารูปภาพที่ทำให้อยอนนึถึวามทรำที่ไม่ีไปให้เธอู เธออยาะทำอะไรบ้าอย่า เพื่อที่ะแ้ัว
เพราะะนั้น เมื่อถึอนบ่าย เธอั้เป้าไว้ว่าเธอะทำทุอย่าเพื่อให้อยอนรู้สึีึ้น หลัาเลิะานอเธอ เธอไปยัร้านายอุปร์อิเล็ทรอนิ่อนที่ะลับไปยัอพาเม้นท์ เพื่อหาื้อล้อโพราลอย์ไปให้อยอน
แยอเอล้อมือสอัวนึ เ็สภาพอมัน้ำแล้ว้ำอีเป็นสิบรอบเพื่อให้มั่นใว่ามันะยัใ้ไ้ และนำมันไปสอบถามพนัานายว่าเธอ้อารอะไรอีมั้ยสำหรับล้อัวนี้ สอมือเ็มไป้วยถุที่มีฟิล์มและล้อ เธอเินทาลับบ้านไปหาเพื่อนอเธอ
"พี่อยอน?" แยอเรียหาเธอเมื่อเธอลับมาถึ อนนี้เวลา่อน้าเย็นแล้วอนที่เธอมาถึ พระอาทิย์ำลัะิน ิ้วเธอเริ่มมวเ้าหาันเมือเมื่อเธอไม่เออยอนบนโฟาที่เธอนั่เป็นประำ แ่เมื่อเธอหันไปทาห้อรัว เธอในเือบะสะุเท้าัวเอ เพราะอยอนอนนี้ำลันั่อยู่บนเาเอร์ในห้อรัว
"โอ้ย! ทีหลัอยู่็เรียหน่อย ใหม" แยอะโนใส่ มือุมหน้าอัวเอที่อนนี้เ้นแร
"โทษที" อยอนอบเบาๆ ึ่แยอบอไ้ทันทีว่าอนนี้วิาสาวเพื่อนอเธอำลัอารม์ไม่ี เธอวา้าวออเธอล ระโึ้นเาเอร์ฝั่ร้ามอยอน
"เป็นอะไรหรอ อ?" แยอถามเสียเบา สายามอไปยัอีนนึที่อนนี้ำลั้มหน้าเล่นนิ้วัวเอเหมือนืน่อนที่แยอ็เป็น แยอไม่ถามอะไร่อ เธอรู้ว่าเมื่ออยอนพร้อม เธอะุยับเธอเอ
"ันรู้สึผิน่ะ ที่อนเ้าันแสท่าทาแบบนั้นใส่เธอ ันมันี่เา ันไม่น่าทิ้เธอไปแบบนั้น่อนเธอะไปเลย" อยอนสารภาพออมา สายาอเธอยั้อไปที่เท้าัวเอ แยอที่อนแรมวิ้วับท่าทาออยอน อนนี้ยิ้มออ เมื่อเธอรู้ัวว่า พวเธอทั้สอนัวลในเรื่อเียวันเลย พวเธอลัวว่าอีนะโรธัวเอ
"ันนึว่าเธอะโรธันะอี!" แยอหัวเราะเมื่ออยอน้อนสายาึ้นมาสบาเธอ สายาออยอนอนนี้เ็มไป้วยวามสสัย "ันัวลมาทั้วันเลยรู้มั้ย ว่าันทำให้เธอรู้สึไม่ี เพราะเรื่อรูปใบนั้น แ่ลายเป็นว่าเธอ็ิว่าันโรธเธอะั้น"
อยอนสบาแยอ ระพริบา้าๆ ในหัวำลัประมวลผลว่ามันเิอะไรึ้น ่อนที่ะหัวเราะในลำอ "เป็นยัั้นไปนะ ฮ่าๆๆ ลริๆ้วย" อยอนพูออมา อนนี้ในห้อเ็มไป้วยเสียหัวเราะอทั้สอน เมื่อทั้สอนไ้รู้วามในใออีน
เมื่อแยอสบสิัวเอไ้แล้ว เธอระโไปหยิบระเป๋าที่เธอวาทิ้ไว้ "เธอับสิ่อไ้ใ่มั้ย? ันเห็นเธออ่านนิยายอันไ้"
"ัวันถูยึิไว้ับอพาเม้นท์นี้ สิ่ออะไรที่อยู่ในนี้ ัน็ับ้อไ้" อยอนพยัหน้าให้ำอบแยอ ในหัวอแยอสสัยับำว่ายึิออยอน แ่เธอะเ็บมันเอาไว้ถามทีหลั ่อนที่เธอะหยิบล้อโพราลอย์ในระเป๋าออมาโว์อยอน
"ันิว่าเธอน่าะอบ ถ้าเธอไ้ถ่ายรูปอี" เมื่ออยอนเห็นล้อ รอยยิ้มปราึ้นบนใบหน้าเธอทันที ่อนที่เธอะลมาาเาเอร์เินมาทาแยอ เอื้อมมือมาทาแยอ
"ไ้มั้ย...?" อยอนถามอีรั้ นแยอ้อหัวเราะที่อยอนยัอำอนุาับอที่เธอื้อมาให้ แยอพนัหน้าอนุา ส่ล้อให้อยอนถือ
"ันื้อฟิล์มมาให้เยอะเลย" แยอูถุใส่ฟิล์มที่เธอื้อมาให้อยอนู อยอนเห็นอย่านั้นเธอแทบะร้อไห้ออมาเพราะวามีใ
"เธอ... เธอไม่ำเป็น้อทำเพื่อันนานี้็ไ้รู้มั้ย แยอ" อยอนบอับแยอ สายา้อมอไปที่าอนัวเล็ว่า แยอเมื่อไ้ยินอย่านั้น็ยมือึ้นมาโบไปมาเป็นเิบอว่าไม่เป็นไร
"ันรู้ แ่เธอเป็นเพื่อนที่ีอันมารู้มั้ย เพื่อเธอแ่นี้อ่ะเล็น้อยมา" แยอบออยอน ทำให้อนนี้อยอนรู้สึีมาึ้นไปอี อยอนยิ้มอบุมาให้แยอ้วยรอยยิ้มที่น่ารัที่สุเท่าที่แยอเยเห็น นแยอ้อหลบหน้าหนี ไม่ั้นหัวใเธอไ้หลุออมาแน่ๆ "มาๆ เียวันเป็นแบบให้"
อยอนยิ้มและพนัหน้า อยนำแยอไปยัุ่าๆในอพาเม้นท์เพื่อถ่ายรูป รูปแ่ละรูปที่ออมานั้นมันสวยมาเินว่าที่แยอะสามารถถ่ายออมาเอไ้ ทุๆรูปที่อยอนถ่ายให้ แยอะเอ่ยปามทุๆรูป อยอนหน้าแึ้นทุรั้ที่แยอมเธอ
ในรูปสุท้ายที่เธอะถ่าย่อนที่แสอาทิย์ะลับอบฟ้าไปนั้น อยอนให้แยอไปนั่ที่หน้าหน้า่า บอให้แยอมอไปที่เมือ้านอ โพสท่าอะไร็ไ้ที่แยอถนั แยอยาึ้นมาอไว้บนระเบียหน้า่า โน้มัวพิลไปบนระหน้า่า มือ้านึยึ้นมาเล่นที่ปลายผมอเธอ เธอไม่ไ้พยายามะโพสท่าใหู้สวยหรืออะไร เพียแ่ทำท่าทาใหู้เป็นธรรมาิ
เสียัเอร์และเสียฟิล์มที่ออมาาล้อโพราลอย์ เือนให้แยอรู้ว่าอยอนไ้ถ่ายรูปเธอไปแล้ว สายาหันไปมอที่นสูว่าอย่าาหวั เธอมอไปยัอยอนที่อนนี้ำลัสะบัแผ่นฟิล์มไปมาในอาาศ อยอนมอไปยัรูปที่ออมา้วยสีหน้าอ้าปา้า สายาเป็นประาย
"ให้ันูมั้!" แยอร้อเรีย ่อนะยืนึ้นมา อยอนไม่พูอะไร แ่่อยๆหันรูปใบนั้นมาให้แยอู้าๆ
"... มัน... ว้าว..." แยอมอรูปใบนั้น ยัพูอะไรไม่ออ เพราะรูปใบนั้นอเธอมันูีมา ้วยแสไฟาึ้านอที่ส่อเ้ามาทำให้รูปใบนีู้ีมา "ันว่าันมเธอน้อยไป นี้มัน... มันสุยอไปเลย อยอน"
อยอนหน้าแับำมอแยอ ปาพูำว่าอบุออมาเบาๆอย่าเินอาย นแยอแทบไม่ไ้ยิน แยอไ้แ่ยิ้มให้ับอยอน เินไปแปะรูปภาพใบนั้นไว้บนู้เย็น เพื่อที่เธอะไ้ไม่ลืม่วเวลาอนนี้ ่วเวลาที่อยอนมีวามสุมาที่สุ และยัเป็น่วเวลาที่เธอใเ้นแรับรอยยิ้มออยอน
"บอันหน่อยสิ" อยอนถามออมาเบาๆ ปาะยิ้มีใับล้อที่อยู่ในมือ "ถ้าเธอไม่เป็นนัวารูป เธออยาทำอะไรหรอ"
"เออ... ็..." แยอหน้าแ นิ้วมือเี่ยวันไปมาอย่าเินอาย "ันเยฝันว่าอยาเป็นนัร้อ ันเยแ่เพล้วยอนที่ันเบื่อๆ แ่ันว่ามันน่าะไปไม่รอ็เลยหยุ"
"หรอ..." อยอนยิ้มให้แยอ ทำให้แยอหน้าแมายิ่ึ้นไปอีเมื่อเธอพนัหน้าอบอยอน "วามฝันเธอ็เยี่ยมไปเลยนิ! ันอูเพลที่เธอแ่ไ้มั้ย?"
" ไ้สิ" แยอพูิอ่า เินไปยัั้นวาหนัสือ เธอหยิบเอาสมุโน็สีแเล่มเล็ๆที่ถู่อนไว้ในหนัสือหนาๆเล่มนึออมา เธอเปิมาและวามันไว้บนโ๊ะ "ันเียนมันไว้อนสมัยบมัธยมน่ะ"
" 'Alone' " อยอนพูื่อเพลที่เียนอยู่้านบนสุอหน้าระาษที่แยอเปิ สายาไล่อ่านเนื้อเพลไปทีละบรรทั วามเียบเ้ามาปลุมในห้ออยู่พันึ ่อนที่อยอนะหัวเราะอย่าทึ่ๆับเนื้อเพลที่เธอไ้อ่าน "แ นี่มันีมาเลยนะเนี้ย! ทำไมเธอไม่ทำมัน่อละ?"
"็แบบ... ันไม่มีเินะไปเ่าสูิโอ มันเลยยาที่ะทำ่อน่ะ" แยออบ อยอนส่เสียในลำอเป็นเิเ้าใ มือส่โน็เล่มเล็ืนให้ับแยอ้วยสีหน้าเ็มไป้วยรอยยิ้ม
"ัวันนึ เธอ้อไ้เป็นาราแน่ๆ อยูเลยแยอ" อยอนพูับแยออย่าริั นแยอหน้าแและอบุที่อยอนเื่อมั่นในัวเธอ
--
เป็นเวลาเือบปีแล้วหลัาแยอเ้ามาอยู่ที่อพาเม้นท์แห่นี้และเป็นเพื่อนับผีที่สิอยู่ที่นี่้วย เธอเยหยออยอนเล่น้วยารเรียเธอว่า แสเปอร์ เพราะอยอนน่าะเป็นผีที่นิสัยีที่สุเท่าที่เธอะไ้เอแล้ว แ่อยอนบอว่าถ้าแยอเรียเธอแบบนั้นอี เธอะทำให้ผนัมีเลือออมาแน่
วันนึเธอออมาร้านาแฟแถวอพาเม้นท์เธอ เพื่ออ่านหนัสือเรียมสอบวิาฟิสิส์ัสอถึสามั่วโมไปพร้อมับิบาแฟแ้่ว บาที็เหม่อลอยมอไปยัผู้นในร้านที่เินเ้าออ เธอิไว้ว่าพอเสร็ารนี้็ะลับห้อไปูทีวีเล่นับอยอน
แ่เธอไม่ิเลยว่า สายาเธอะเหลือบไปเห็นนที่เธอไม่ิว่าะเอเลย
โ๊ะอีฝั่อร้านที่เธอนั่อยู่ โ๊ะนั้นเธอเห็นนายอนับีฮโยนั่อยู่
ผลงานอื่นๆ ของ JustMilleni ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ JustMilleni
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น